Vanachter mijn laptop typend deel ik op mijn blog van alles over mijn leven. Maar datzelfde al pratend doen met een camera op mijn neus gericht? Dat leek me heel lang doodeng. Toch kriebelde het om soms video’s op Instagram Stories te zetten. En dat betekende: het gewoon doen en sommige niet-helpende gedachten loslaten. Ik ging de uitdaging al een paar keer aan en vind het verrassend leuk. Omdat ik vast niet de enige ben met drempelvrees voor video’s, deel ik 5 inzichten die mij helpen om wél de videocamera op mijn telefoon te durven aanzetten.

1. Niemand legt jouw video onder een vergrootglas

Als je je eigen video tien keer terugluistert en dat ook nog eens met een enorm kritische blik doet, dan zal je vast over elk woordje vallen. Maar besef dat jij heel anders (en veel kritischer) naar je video’s kijkt dan ieder ander. De gemiddelde kijker zal je video niet op stil zetten om te kijken hoe “gek” jouw mondhoek bij seconde 00:57 erbij hangt. En de meeste Instagram-gebruikers zien zoveel filmpjes op een dag dat ze echt geen oog hebben voor jouw Gooische R of slissende S. Het gaat om wat je vertelt, niet om hoe professioneel of niet je dat allemaal wel niet brengt.

Bovendien hoef je voor het maken van video’s echt geen goede editor met flitsende apparatuur te zijn. Vaak kun je op je telefoon ook al vrij eenvoudig bewerkingen doorvoeren. Iets knippen is zo gepiept, ook als je geen edit-skills hebt. En met de fijne (en gratis!) app Movavi kun je heel eenvoudig filmpjes aan elkaar plakken of mooie overgangen creëren. Superfijn als je een video liever niet in één take opneemt!

2. Je stem is niet gek

Net zoals waarschijnlijk vele mensen met mij, heb ik héél lang geroepen dat mijn stem raar is. Komt natuurlijk omdat je je stem in je hoofd anders hoort dan dat andere mensen ‘m horen. Daarnaast zijn een aantal opmerkingen altijd blijven doordreunen in mijn hoofd. Die ene persoon die ooit riep “Waaah, jij hebt echt een Gooische R!” (vond ik een slikmoment, en ik ben bovendien niet eens Gooisch!). En die klasgenoot in de tweede klas die tegen me zei dat mijn stem irritant was. En ook de basisschoolleraar die me na de les bij hem riep omdat mijn voorleesstem zo saai en monotoon was. Dat laatste is alweer bijna 20 jaar geleden. Toch hoorde ik tot een paar jaar geleden als ik video’s of audio opnam nog altijd die leraar van toen ergens in mijn hoofd tetteren.

Gelukkig ben ik inmiddels oké met mijn stem. Dit is gewoon mijn unieke stem en die hoort bij mij. Met of zonder Gooische R. Loslaten dat mijn stem anders zou zijn, heeft mij al enorm geholpen om meer te durven.

Celine Charlotte gaf in haar podcast over Stories opnemen (dikke aanrader!) ook een fijne tip. Realiseer je dat de mensen om je heen elke dag deze stem van jou horen. Dat jij er niet aan gewend bent, ligt meer aan jou. Bovendien: op stemacteurs en zangers na zullen er niet veel mensen zijn die wél zelfverzekerd zijn over hun stem.

3. Laat los dat iedereen op je moet zitten te wachten

Ik had in het begin vaak het gevoel dat niet iedereen in mijn omgeving zat te wachten op steeds maar weer content met mijn hoofd erop. Is ook zo waarschijnlijk: er zullen ongetwijfeld mensen zijn die het suf, onnodig of – de horror! – zelfs irritant vinden wat je plaatst. Maar zouden die paar mensen een reden moeten zijn om niet de video’s te maken die je zo graag wilt maken? Nee, tuurlijk niet.

Gelukkig heb ik dat idee dankzij mijn blog kunnen loslaten. Ik weet dat ook in mijn omgeving niet iedereen het even boeiend zal vinden dat ik bijna dagelijks mijn (niet bijster) spannende leven in geuren en kleuren op mijn blog en Instagram deel. Maar zou ik daarmee stoppen als ik het geweldig leuk vind om te doen, enkel en alleen omdat die paar mensen misschien wegklikken of op de Ontvolg-knop klikken? Neuh.

Grappig genoeg heb je vaak een persoon in je hoofd bij wie je denkt “Zij vindt hier iets van!” als die gedachte door je hoofd schiet. Bijvoorbeeld je collega van wie je zeker weet dat zij dit soort video’s helemaal niets vind. Maar sta er dan eens bij stil: is die persoon wel degene die je met jouw site of Instagram wil bereiken? Waarschijnlijk niet. Maak je video’s, blogartikelen of foto’s liever met in gedachten de andere mensen die het wél zullen waarderen. Eventueel kun je je Stories trouwens ook onzichtbaar maken voor bepaalde mensen, zoals die collega.

Ter vergelijking: als een vriendin van mij op LinkedIn een oproepvideo plaatst voor een nieuwe loodgieter voor haar werk, dan is dat voor mij ook niet zo boeiend. Verandert dat mijn beeld van haar? Nee, totaal niet, want ik weet dat die video niet voor mij bedoeld is. Stoort het me? Nee, want doorscrollen is zo gepiept. Ik zal hooguit denken “Leuk dat ze hiervoor een video opneemt”.

4. De drempel is zo hoog als je hem zelf maakt

Mijn drempelvrees voor video’s had er vast ook iets mee te maken dat mijn drempel zo’n beetje op plafondhoogte lag. Het liefst wil ik eerst volleerd videomaker zijn die alles weet van editen, een cursus spreken voor de camera heeft gevolgd en die het allemaal in één keer vlekkeloos doet. Maar goed, als je geen vijf jaar ervaring hebt en niet dagelijks filmpjes maakt, kun je niet verwachten dat je er meteen iets denderends van maakt. Bovendien: Instagram Stories zijn gewoon alledaagse filmpjes. Dat hoeft echt niet zo professioneel en doordacht te zijn.

Daarom besloot ik om mijn drempel te verlagen. Je wilt mensen inspireren, tips delen of je expertise laten zien. Dan is het verhaal dat je vertelt veel belangrijker dan hoe je het brengt en hoe gelikt je video eruitziet. Better done than perfect is nu mijn strategie. Niet tig keer een filmpje opnieuw opnemen, maar na drie takes besluiten dat dit het maar moet zijn.

Je hoeft niet steengoed te zijn om ergens mee te beginnen. Sterker nog: je moet eerst ergens beginnen voordat je ooit misschien steengoed kunt worden. En als je er altijd middelmatig in blijft, dan is daar ook niets mis mee. De meeste dingen doe je gewoon omdat je ze leuk vindt, niet omdat je er prijzen mee hoeft te winnen.

5. Doen, doen, doen!

Volgens mij is er maar één manier om van de drempelvrees af te komen: gewoon doen. Video’s maken, filmen en het ongemak doorstaan als je jezelf pratend op beeld ziet. Hoe vaker je een video maakt, hoe meer je er ook aan gewend raakt. En ook: hoe beter je erin zult worden.

Ik dwing mezelf nu steeds als ik denk “Hier wil ik wat over opnemen!” om er een video van te maken. Gewoon om daarmee te experimenteren en er vertrouwder mee te worden. En om het zo langzaamaan steeds leuker te vinden. Natuurlijk naast het schrijven op mijn blog, want schrijven blijft mijn nr. 1-passie.

Vind jij het spannend om video’s op te nemen?